بیوگرافی مهدی احمدی + عکس مهدی احمدی
مهدی احمدی در ۱۶ آذر ۱۳۴5 در تهران به دنیا آمد او هنرمند، بازیگر سینما و تلویزیون می باشد. او فارغ التحصیل دانشگاه هنرهای گرافیک است. مهدی احمدی نقاشی را از سال 1363 شروع کرد و اولین نمایشگاه انفرادی او در سال 1374 برگزار شد. او در بیش از سی نمایشگاه هنری شرکت کرده است. مهدی احمدی از جمله بازیگرانی است که اول با نقاشی به عرصه هنر رفت سپس موسیقی خود را ادامه داد و در نهایت جذب سینما شد اما همچنان نقاشی اولویت اول زندگی اوست و با هیچ چیز دیگری آن را عوض نمی کند.
مهدی احمدی در سال 1368 با فیلم در کوچه های عشق خسرو سینایی به سینما وارد شد اما اوج ورود او به این عرصه فیلم «عروس آتش» بود. مهدی احمدی همچنین در دو سریال نجوا (1397) و بوم و بانو (1399) بازی کرد.مهدی احمدی چند سال قبل با پرستو رجایی که او نیز هنرمند و نویسنده است ازدواج کرد. ثمره این ازدواج پسری به اسم مشتاق است که در 30 دی 98 به دنیا آمد.
فکر می کنم اگر کار دیگری انجام دهم یا متفاوت زندگی کنم دوباره تحت تأثیر قرار خواهم گرفت. اما تاثیر سینما در من زیاد بود. صرف نظر از فیلم‌هایی که در آن‌ها شرکت کرده‌ام، آشنایی با تعدادی از چهره‌های سینمایی که تصور شده‌اند، طبیعتاً روی من تأثیر گذاشته است. درست مثل کشیدن نقاشی، تماشای فیلم یا گوش دادن به موزیک خوب یا حتی خواندن کتاب، بازیگری هم همچین تاثیری روی من گذاشت. با این حال تاثیر نقاشی روی بازیگری من بیشتر است یعنی از زمانی که هنرمند هستم شناختم از بازیگری و سینما بیشتر شده است. هر دو برای من خیلی مهم هستند.
سینما خیلی فردی نبوده و به عوامل و عناصر زیادی بستگی دارد. اگر کارگردان باشد که من به کارش اعتقاد داشته باشم، این فیلم برایم خیلی مهم است چون احساس می کنم به اندازه نقاشی ماندگار است و هنر و خلاقیت زیادی در آن به کار می رود، اما باز هم سینما یک گروه است اما نقاشی همیشه در ذهنم از اهمیت بیشتری برخوردار است.
نقاشان اغلب درونگرا بوده و بیشتر نقش هایی که شما بازی کرده اید یکسان بوده است. درونگرایی شما چقدر تحت تاثیر نقاشی است؟ تاثیر تصویر ممکن است باشد، اما بخشی به شخصیت اصلی من برمی گردد. من قبلا خیلی خجالتی و درونگرا هستم و صحبت کردن با مردم برای من خیلی مشکل بود و خیلی اوقات مسائل را درون خودم اشتباه می گرفتم، الان خیلی برونگرا نبوده اما این درونگرایی تا حدودی کاهش پیدا کرده است. این درونگرایی شخصی من احتمالاً با نقاشی و تنهایی او همراه است. چون اغلب از 24 ساعت تقریبا 12 ساعت در استودیوی خود تنها هستم. سکوتی دارم که همراهم می کند و این تاثیر را دارد، اما این بدان معنا نیست که در سینما نقش های دیگری بازی نکرده ام. در فیلم ها هم نقش های برون گرا داشتم.
تا وقتی که نقشی را انتخاب کردم، برایم اهمیت زیادی داشت. زیرا فیلمنامه های ما از نظر محتوا کمتر انتقادی بود و حق انتخاب بیشتری داشتم. مواردی که بیشتر به سلیقه شخصی من نزدیک بود. اما با توجه به شرایط فعلی سینما، محدودیت های زیادتری برای انتخاب وجود دارد. در ضمن حرفه اصلی من نقاشی بوده و حرف هایم را بیشتر اینطور می گویم. در این سال ها هم سعی کردم فیلم هایی را انتخاب کنم که به فضایم نزدیکتر باشد.
گردآوری: روبکا
